Het Duistere Woud

[Magiel]

Een van de grote grensplekken van de ban van Ravenskeep is het Duistere Woud.

Een vervloekt woud, een plek, zoals men zegt, waar de duisternis al zat ver voor Keep, toen er alleen nog maar monniken zaten.

Wijselijk hebben de bezetters rond Keep dit woud niet in hun cordon om de stad in genomen.. iedereen die erin gaat word tenslotte gek of komt nooit meer terug.

Ze zeggen dat er diep slechte wezens wonen, ouder dan de wereld of de goden.
Dat het alle negativiteit van de nexus afvoert. Ze zeggen dat je meestal verdwaalt als je te ver erin loopt.

En ze zeggen dat zij die er wel kunnen lopen een zwarte ziel hebben en dat je ze niet moet vertrouwen.

[Bee]

Sora was gekleed in wol, al voelde ze zelf de kou niet, het hielp met de schijn van haar levende uiterlijk. De kol van haar donkergroene wolle tuniek was omhoog getrokken en ze navigeerde door het woud. Ze straalde geen angst uit, eerder voorzichtigheid in het schemerduister om haar voeten op de juiste plek te zetten op dit onbekende terein.

Op haar schouder zat een vertrouwde spin, die eveneens rust uitstraalde. Boven het woud, in de lucht, cirkelde een uil. Met af en toe een fluit signaal communiceerde het paar, om elkaar op de hoogte te houden van hun locatie.

Ze nuriede een liedje, een elfs slaapliedje, om zichzelf gezelschap te houden.

[Magiel]

Lagertha vliegt veel boven de bomen, of scheert langs over de paden die Sora volgt. Af en toe land de Uil in de buurt, laat zich even oppakken en kroelen of geeft een extra spannend gemuteerde muis aan haar.

Sora beseft zich dat ze wellicht te ver naar het midden loopt, en zoekt meer de wildpaden naar het westen op. Vaak stil staan, en luisteren of je mensen rond een kampvuur hoort. Wachters.

Ze schijnen wel patrouilles te doen, aan de randen van het Duistere Woud.
De arme zieltjes.

Dan ziet Sora licht. Een vuur. Maar het lijkt er vrij stil. Geen gemompel van mannen, geen gekling van metaal op metaal. Het ligt ergens verderop in het duistere woud naast het pad waar ze over loopt.

[Bee]

Ze staat even stil, kijkt om zich heen en luisterd even. Dan loopt ze verder maar verlaat het pad een paar meter om beschutting te hebben van de bomen als ze het vuur naderd, ze beweegt vrijwel geruisloos. Ze stopt even als een man ziet zitten vlak naast het vuur.

Ze blijft staan, en probeert te zien wat hij aan het doen is. Als haar ogen wennen aan het licht van het vuur kijkt ze even verbaasd. Ze kende deze man. Althans, had hem een maal eerder gezien en had vele verhalen gehoord.

Gerustgesteld dat er geen dreiging was, stapte ze uit de beschutting van de bomen en liep rustig richting het vuur en de man ernaast. Ze zei niks, maar wachte tot ze werd opgemerkt.

[Magiel]

De man, die ze herkent heeft als Marcus, zit naast een klein vuurtje in een holletje in de grond.
Om het vuur heen ziet Sora meer sporen van verscheidene personen, maar lagertha is gaan chillen op een grote steen een paar meter van het vuur, en ze hoort niks dan bos en het klikken van steentjes.

Marcus zit in kleermakers zit, en kijkt geconcentreerd naar de grond voor hem. Af en toe werpt hij een paar steentjes betekent met runes voor zich op de grond. Hij maakt tussendoor een licht gebaar met een hand, "ga zitten, zo bij je" zonder op te kijken en werpt de steentjes overnieuw in een nieuw patroon.

[Bee]

Sora kijkt even naar wat hij doet, herkent het werpen van runes en knikt slechts, ze wilde hem niet storen. Als hij zich uiteindelijk om zou draaien ziet hij dat ze rustig bij Lagertha op de steen is gaan zitten en af en toe naar hem kijkt of hij klaar is. Ze kijkt naar hem met een soort respect en ontzag.

Ondertussen rommelt ze wat in haar tas. Ze bekijkt de interesante beestjes die Lagertha haar gegeven heeft, en houd een potje omhoog, naar het licht. Het deksel heeft een aantal luchtgaatjes en het bewonertje van het potje, is een vreemd soort gemuteerde spin. Ze zet het potje rustig neer als ze klaar is met het bekijken van het beestje. Ze wilde er nog wel achter komen of deze giftig was.

Sora zelf had wat veranderingen door gemaakt sinds de laatste keer dat Marcus haar gezien had. Ze had nu weer spitse elven oren. Haar haar was kort en wit, lichter dan de vorige keer. Er zaten wat kleine litekens op haar gezicht en hals. Op haar nek zat een groot rafelig liteken, als een doorgesneden keel.

De wond was af en toe zichtbaar als ze bewoog en werd de rest van de tijd verborgen door de donkergroene wollen tuniek die ze droeg.

Ze droeg daarover een licht leren pantser, maar haar bracers ontbraken. Door het ontbreken van de bracers, waren de litekens en brandmerken op haar armen goed te zien. Op haar rechterarm, was inmiddels ook een nieuw gekerfd teken zichtbaar, een gedeeltelijk open driehoek.

[Magiel]

Als Marcus klaar is stopt hij de steentjes zorgvuldig in een zakje en hij kijkt op.

Kijkt dan verward.

"Jij bent niet .." Hij houd zich in om een naam te zeggen. Kijkt rond en ziet de uil, herkent daar iets. Hij lijkt erg moe, alsof hij teveel mana heeft gebruikt.

"Vergeef mij," neemt een goeie opvoeding het dan over. "Ik had iemand anders verwacht. Wie ben je?"

[Bee]

Ze kijkt hem even mild verbaasd maar geamuseerd aan."Ik vraag me af wie er allemaal hier naar binnen wandeld als u meer personen verwacht." Ze veegt wat haar uit haar gezicht. Ze nam het hem niet kwalijk dat hij haar niet herkende, ze hadden elkaar een maal gezien, niet eens gesproken.

"Mijn naam is Sora. U kent mij niet, wij hebben elkaar eenmaal ontmoet, in de tempel van Ravenskeep." Zegt ze dan. "Ik was simpelweg verbaasd hier iemand tegen te komen die ik herkende maar als u iemand verwacht wil ik best verder gaan." Ze stopt het potje en de rest van de spullen weer in haar tas, en aait heel even de uil naast haar. "Al vraag ik me af wie hier graag vrijwillig naar binnen zou willen, tenzij het een ondode is, of Thomas." Zegt ze terloops.

[Magiel]

"Ha!" roept Marcus. "Tomaz! Die heeft het druk, dat is een later deel van het bos. Afhankelijk of je van of naar Ravenskeep gaat. Je hoeft niet weg te gaan, Sora.." hij lijkt de naam te proeven. Hij bestudeert haar gezicht.

"Jij was niet die met het harnas.. maar je hebt wel op het altaar gelegen."

[Bee]

"ik ga weg van Ravenskeep, dus wellicht kom ik hem nog tegen.." Ze grinnikt even over zijn enthousiasme over Tomaz, maar zodra hij verder spreekt verdwijnt haar geamuseerdheid en maakt wederom plaats voor ontzag."Dat klopt...Twee keer zelfs..De laatste keer kan ik met zekerheid zeggen dat ik er als ander persoon weer afgekomen ben."
Zegt ze met lichte humor in haar stem. Ze wilde niet vragen hoe hij dit wist. Ze had genoeg over hem gehoord om die conclussie te kunnen trekken.